Medisinering

Medisinering innen mental helse er eit omstridt tema, eg (Maria) har både nekta å ta medisin og tatt medisin. So i dag tenkte eg å snakke litt om mine tankar og erfaringar rundt det.

Frå eg fekk diagnosa som bipolar, har eg fått tilbud og anbefalingar om å ta i mot medisinering. Eg var veldig redd for medisinar og nekta å ta i mot dette tilbudet. Eg var livredd for at eg skulle miste meg sjølv om eg blei medisinert. At eg skulle bli eit tomt skall av meg sjølv. Og vere for neddopa til å kunne seie eg ville slutte på medisinar sjølv. Derav bli fanga i eit skall av meg sjølv, for resten av livet. Og miste alt, alle følelsane mine, ikkje lenger kunne kjenne hat, kjærligheit, sinne, tristheit eller glede. At alt skulle vere vekke for alltid.

Legane sa det ikkje kom til å bli sånn, men eg var ikkje ein gong villig til å diskutere det.

Eg klarte meg i mange år heilt OK, uten medisinar. Synest eg sjølv. Heilt OK, betydde at det ikkje drap meg å leve som eg gjorde. Eg sov sjelden, men nok til å leve på. Eg spiste dårlig og lite, men nok til å halde meg oppegåande. Eg følte ALT. Veldig. Eg krangla, elska, hata og sørga. Og følte det var alt som var viktig. At eg kunne føle.

I 2015 datt verden min sammen. Eg hadde haldt det gåande på kanten lenge. For ustabil, fysisk og psykisk. Eit par små ting gikk feil vei for meg. Og alt raste ned. Eg spiste ikkje lenger nok til å halde meg oppegåande. Eg sov ikkje nok til å fungere. Og eg følte ingenting.

Eg var sengeliggande, lenge. Eg snakka kanskje eit par ord dagen, på ein god dag, eg smilte ikkje, log ikkje, hulka ikkje. Men no og då rant tårer stille ned på ansiktet mitt. Det var lammande angst for alt. Livet var berre angst. Alle menneske gav meg angst, tankar gav meg angst, syn gav meg angst.

Dette var ei dårlig tid. Forhåpentligvis den dårligaste tida eg skal ha i livet mitt.
Og denne tida førte til at eg blei innlag på Akutt Psykiatrisk avdeling i Ålesund. Dei gav meg ein pille. Og eg sov i 16 timar i strekk.

Sjølvmord er statistisk 30 gongar meir sannsynelig om du er Bipolar. Det blir sagt at 30% av bipolare prøvar å ta sjølvmord, og 20% er vellykka. Dette kan blir drastisk redusert ved hjelp av medisinering og behandling. Det er meldt spesielt positive resultat ved bruk av Lithium. Ta kontakt med legen din om du slit med dette, det kan redde livet ditt.

Eg sa meg enig i å starte medisinering der og då. Kva hadde eg å miste lenger. Dei starta meg på stemningsstabiliserande og antidepressive medisinar. Eg blei der ut veka, so blei eg sendt heim for å øke doser i fred og ro (med hjelp frå familie).

Sakte men sikkert blei eg meir og meir fungerande igjen. Etter eit par mnd stod eg opp og spiste. Ikkje masse, og eg låg fortsatt masse i senga. Men det var ein start.

Sidan då har eg gått opp og ned i doser og byttar medisinar. Monge gongar.

Legane har vert veldig flinke, eg har fått bytta medisin om eg følte meg uvel av noko som helst. Eg har fått konstant oppfølgning når eg øker eller minskar doser. Og eg har komt i land med medisinar som fungerar for meg. Eg har ein nesten normal kvardag. Eg klarer å stå opp, eg klarer å ta vare på dyra mine, og eg klarer til og med å ta deltids kurs for å bli hundetrenar.

Der er baksider med medisinering. Du kan føle deg dårlig i lange perioder menst medisinar blir tilpassa. Og du kan bli dårlig på andre måtar. Eg har fått eit par allergiar pga mine medisinar. MEN, hadde det ikkje vert for medisinering hadde eg ikkje levd i dag. Enten hadde eg sakte drept meg sjølv med ingen mat eller søvn, eller meir effektivt, med ein kniv. Det som er sikkert er at hadde eg ikkje fått medisinering når eg gjorde, hadde eg ikkje vert her lenger. Medisinar redda livet mitt.

Du kan for all del vere skeptisk til medisinering, men om du er so dårlig eller kjenner nokon som er at det står om liv, er det verdt eit forsøk.

Eg mista ingen følelsar av å starte på medisin. Eg fikk berre bedre evne til å takle dei.

/Maria